“Hebben jullie wel eens een man gecastreerd zien worden?” schalde Meesteres Denise door Domination Palace heen.
En onmiddellijk kwamen haar collega’s aangerend, Meesteres Sophie uiteraard voorop.
En daar stond ik dan, in de gang, vastgebonden zodat ik geen kant op kon. Een strak touw om mijn balzak gebonden, zodat ze er goed bij kon.
Hoe was ik nou weer in deze situatie terechtgekomen?
Nou, dat was mijn eigen schuld.
Ik was weer eens op bezoek in DP en had – voor het eerst – een afspraak met Meesteres Denise. Ik was altijd een beetje huiverig voor een afspraak met haar, want uit de verhalen van andere bezoekers rees het beeld op van een echte Domina, een vrouw die altijd mannen wil onderwerpen en vernederen. Daar ben ik nou eenmaal niet zo van; ik ben – in de woorden van Denise zelf – meer ondergaanderig dan onderdanig.
Wat Meesteres Denise echter heel goed doet, is luisteren naar wat haar gasten expliciet en impliciet willen. Ze neemt echt de tijd voor het inleidende gesprek: wat vind je leuk, niet leuk, wat wil je echt niet, en wat zeg je wel dat je echt niet wilt, maar stiekem… Bovendien beschikt ze over een heel uitgebreid repertoire en een uitgebreide ervaring, zodat ze precies weet wat wel en niet kan.
In dat gesprek, en in eerdere mails had ik aangegeven dat ik een heel opwindend (voor mij althans) filmpje had gezien.
Dat alles leidde ertoe dat ik na het douchen in de houding stond (hoofd voorover gebogen, handen achter mijn nek gevouwen, benen gespreid), klaar om te ondergaan wat Meesteres Denise bedacht had.
Ze deed de deur open en ik zag dat ze drie grote metalen “wasknijpers” in haar handen had. En met groot bedoel ik echt groot, 15 centimeter lang en drie breed of zo. In de bek van de knijpers zaten scherpe puntjes. Ze zette een knijper op elke bal en daarna de derde knijper op mijn eikel.
Eigenlijk voelde het wel prettig aan, stevig, beetje pijnlijk, ik heb wel ergere pijn meegemaakt (en ik zou nog wel erger mee gaan maken vandaag, vermoedde ik).
Ik mocht achter haar aan de trap naar de zolder oplopen, en ik mocht haar tasje met martelwerktuigen voor haar dragen.
Boven aangekomen bond ze mijn armen boven mijn hoofd vast en zette ze een spreidstang tussen mijn benen, zodat ik goed wijdbeens stond.
Toen bond ze een touw heel stevig om mijn balzak, zodat mijn ballen goed klem stonden. Daarna hing ze een heel zwaar metalen gewicht aan dat touw, om het zaakje nog wat strakker te trekken. De klemmen liet ze nog even zitten.
Ze pakte een strokenzweep. De combinatie van pijn en druk en gespannen afwachting was zo lekker dat ik al lekte van plezier…
Meesteres Denise ging met de strokenzweep aan de slag: rug, billen, benen, af en toe tussen mijn benen door op mijn ballen, af en toe afwisselend door met haar nagels en handen zacht over die lichaamsdelen te strelen. Overigens: je merkt dat Meesteres Denise een hele harde meesteres kan zijn: ze slaat net wat harder dan haar collega’s, en precies zo hard dat het toch geen sporen achterlaat, maar wel het maximale pijngevoel geeft!
Na enige tijd maakte ze me los en zei: “kom, we gaan naar beneden”. Ik liep over de zolder en merkte dat ik dat zware gewicht dat mijn zak naar beneden trok heel bijzonder vond. Ik vroeg aan Denise: “Heb je nog zo’n gewicht om erbij te hangen?”
Meesteres Denise vond één gewicht erbij wel erg weinig. Ze had drie zware stalen jeu de boules ballen liggen. Die hing ze er allemaal aan! Met mijn benen wijd en de slingerende jeu de boules kogels ertussen liep ik langzaam de trap af, achter haar aan. Haar martelspullentasje mocht ik weer dragen.
Beneden in de hal bond ze me vast aan de paal tussen de bar en de rode kamer, armen achter mijn rug, benen gespreid.
Toen riep ze haar collega’s met de zin waarmee ik dit verhaal begon.
Ik had namelijk een film gezien waarbij een elastrator gebruikt werd en dat aan haar verteld.
En natuurlijk heeft Denise zo’n ding!
Ze maakte de jeu de boules ballen los en trok het strakzittende touw van mijn zak af. Toen het bloed weer naar binnenliep deed dat al behoorlijk pijn. Maar het zou nog erger worden.
Een elastrator is een apparaat waarmee een heel sterk en heel nauw elastiek strak om je ballen wordt bevestigd. Het wordt bijvoorbeeld gebruikt om geiten te castreren. Als je het kort laat zitten doet het pijn, als je het te lang laat zitten sterven je ballen af door gebrek aan bloed. Je kan het elastiek om je zak heen bevestigen of elke bal apart afbinden.
Meesteres Denise koos voor het laatste. De elastrator ziet er uit als een tang, maar dan omgekeerd: als je er in knijpt zet hij uit. Er zitten vier puntige staafjes aan en daar doe je een heel sterk elastiek (met een doorsnee van een halve centimeter) omheen. Dat rek je dan uit door in het apparaat te knijpen.
Dat deed Meesteres Denise dus, en nadat ze het elastiek had uitgerekt schoof ze het om mijn linkerbal heen. Vervolgens wipte ze het elastiekje heel handig van de opstaande staafjes af, één voor één, zodat het steeds strakker mijn bal afbond. Toen ze het elastiek over het laatste staafje heen geschoven had, schoof er een verzengende pijn door mijn bal heen, en ik hapte naar adem. Sophie zat recht tegenover me op de trap te kijken naar wat er gebeurde en maakte inmiddels een complete fotoreportage. Toen was mijn rechterbal aan de beurt: zelfde verhaal zelfde manier, zelfde pijn.
Daar stond ik dan, mijn ballen, prominent naar voren in mijn helemaal strak getrokken zak. Het deed pijn, veel pijn, en Meesteres Denise aarzelde niet om het nog meer pijn te laten doen: ze streelde mijn ballen eerst, maar kneep er ook in, steeds harder.
Na een tijdje vroeg ze: “Wil je zien wat ik gedaan heb”. Ik knikte.
Ze maakte me los en leidde me naar de spiegel. Twee groene elastiekjes, strak om mijn ballen getrokken, ballen die al een beetje blauw werden. Ze liep weg om een schaar te zoeken. Met mijn linkerhand liefkoosde ik mijn arme, gemartelde ballen. Ik streelde ze zacht en hield ze vast. Meesteres Sophie begon te lachen: “Ben je bang dat ze er af vallen? Of ben je afscheid van ze aan het nemen?”.
Over die vraag heb ik lang nagedacht, ook later nog. Dat was het namelijk niet. ik weet heel goed dat de dames bij Domination Palace het heel leuk vinden om je pijn te doen (of te onderwerpen, als dat je ding is, of heel veel andere spannende dingen), maar ze zorgen op hun manier ook goed voor je en er overkomt je niks dat je écht niet wilt.
Neen, het ging om iets anders, de combinatie van echte, intense pijn en een liefdevolle aanraking is zo heftig, zo mooi en zo intiem voor mij dat dat de reden is dat ik vaker terugkom, en zo heftig en intens als deze keer had ik nog niet eerder meegemaakt (behalve dan de allereerste klap die ik van Meesteres Manja kreeg, zie het verhaal “ik ben een masochist” dat ik eerder geschreven heb).
Ik stond dus eigenlijk gewoon te genieten…
Meesteres Denise kwam terug met de schaar. zette me weer vast aan de muur en voelde aan mijn ballen. “Hmmm, ze beginnen al een beetje koud te worden. Snel bevrijden dus maar”. De pijn die volgde was nog heftiger dan de eerdere pijn: het bloed dat weer terugstroomde, eerst in de ene, en later in de andere bal, was ongelooflijk. Gevolg was dat ik nog harder stond te lekken van geilheid.
Ik weet niet of ik het nog een keer wil meemaken, maar zo intens als deze ervaring heb ik nog niet eerder mogen meemaken.
En, oh ja, ze doen het nog steeds uitstekend!
A.